Het begon allemaal een hele tijd geleden met de patatgeneratie: groepen jongeren gingen massaal met z'n allen rondhangen bij de frietboer, en onder het genot van een patatje met met een milkshake ramden ze wat op de lokale flipperkast, later vaak vervangen door een Pac-man of Space Invaders arcadekast.

Toen, zo rond 1996 gebeurde er op nieuw wat. Ik denk dat het allemaal begonnen is met spellen als Quake. Dit soort spellen hadden allemaal steeds mooiere SVGA graphics, maar de gameplay leek een steeds minder belangrijke rol te vervullen. Voorzichtig hoorde je al de eerste jongentjes schreeuwen "Ik kan Quake in 800x600 resolutie draaien op mijn Pentium-90."

De Pentiumgeneratie was geboren...

De jeugd van tegenwoordig wordt overspoeld met computerspellen zonder echte inhoud. Het is wel iets om je zorgen over te maken, want het enige dat nog gaat tellen voor de producent is de mooiheid van het spel en de promotie rondom het spel. Goede speelbaarheid lijkt niet meer van belang voor de producent. Dat is natuurlijk niet helemaal zijn schuld. Onze Pentiumgeneratie gamers wil nu schijnbaar alleen maar mooie graphics en schijnt erg gevoelig te zijn voor promotie. Het is alleen maar slim van de producent om hierop in te spelen, want hij wil enkel geld verdienen.

Maar hierdoor zullen nooit meer echte klassiekers onstaan. Spellen die echt iets nieuws brengen, worden hierdoor uitgesloten. Alle producenten zullen zich conformen aan de wil van de consument, in plaats van iets nieuws te brengen, op eigen iniatief, maar dus met risico.

Zo zijn er de laatste tijd ontzettend veel Command & Conquer en Tomb Raider clonen. Dit vind ik een slechte zaak. Deze spellen zelf hadden nog redelijk iets vernieuwends, maar na 100 versies in allerlei soorten en maten, is er ook niks meer aan. Een spel als Tomb Raider vind ik ook ontzettend weinig inhoud, leefbaarheid hebben. Enkel graphics voor de rest een ontzettend pokke spel. Van Command & Conquer heb ik -om eerlijk te zijn- wel een tijdje genoten, maar daarna had ik het wel gezien. Nee, echte spellen, die klassiekers zullen blijven komen bijna niet meer uit.

We moeten weer denken aan heel lang terug, toen producenten nog orginele spellen uitbrachten. Maar toen konden ze -als ze een echte topper hadden- ook de markt in een keer penetreren (veroveren). In de huidige computermaatschappij is het voor de producenten onmogelijk om in een keer de markt te veroveren, want er zijn veel te veel aanbieders, die zich allemaal aan het gebruikelijke patroon aanpassen, omdat ze bang zijn op de bek te gaan. Originaliteit zal dus nog alleen echt komen van mensen met iniatief en -vooral- met lef.

Of gamers van de Pentiumgeneratie! Jullie willen toch ook kwaliteit spellen? Of zijn jullie echt alleen maar gelovig voor mooi beeld en vette reclame acties? Want jullie zouden moeten doen is de continune aanstroming van de tegenwoordige flutspellen niet meer kopen! Boycotten die hap totdat we weer echte kwaliteit en met name orginaliteit zien! Maar helaas, ik heb hier slechte hoop in...

Bubble Bobble (Taito):	Zelfs nu vind ik Bubble Bobble nog zijn tijd ver vooruit. Het spel ziet er simpel, maar toch degelijk en ontzettend happy uit. Het kan met 1 of 2 spelers samen gespeeld worden. De sfeer van het spel past perfect bij het spel zelf. De uitdaging is groot en vermakelijk: je speelt een/twee bubbel-blazende draakje(s) en je moet andere vijanden in bubbeltjes schieten en deze bubbeltjes stuk maken! Dit is in mijn ogen echt een van de beste spellen ooit. Het is ook de basis geweest voor vele andere platform- en puzzeltje spelletjes. - Tom.
Micro Machines 2 (Codemasters):	Micro Machines 2 was nog beter dan deel 1, mede door de multi-player functie. Het spel ziet er ook weer happy en degelijk uit. Net als alle klassiekers past de sfeer perfect bij het spel. Het is een race-spel met vele circuits, waarvan de meeste echt brilliant zijn uitgedacht. Ik denk dat dit het ultieme meer-speler spel is. - Tom.
Pac-Man (Namco):	Als je Pac-Man niet kent, vind ik dat je jezelf moet gaan schamen. Zelfs nu worden er nog klonen van Pac-Man gemaakt, wat aangeeft dat het een enorm speelbaar spel is. De originele Pac-Man was dan ook meteen een klassiekers toen hij in de speelhal werd gebracht. Nu nog zul je Pac-Man of Pac-Man klonen in de speelhal tegenkomen. Bij Pac-Man speel je een "Pac-Man", -eigenlijk moet dit een begrip zijn-; een geel rondje met hapmond. Je loopt steeds in een zelfde doolhof rondjes te eten en er zijn spookjes die, hoe verder je komt, steeds sneller gaan. Zonder het succes van Pac-Man, was er misschien niet eens een Pentiumgeneratie geweest... - Tom.
SimCity & SimCity 2000 & SimCity 3000(Maxis):	Maxis is bekend van hun Sim-series, maar toch echt alleen de SimCity Series uit deze Sim-Series zijn klassiekers. De SimCity spellen hebben altijd alles: uitdaging, houdbaarheid en afwisseling. Maar SimCity blijft toch de brilliante basis voor alle simulatie spellen en blijft vaak zelfs leuker. Bijna altijd. Want op de een of andere manier kom je op SimCity (1/2000/3000) altijd terug. Want SimCity blijft SimCity met sfeer en blijft origineel. Als je SimCity niet kan waarderen, nou ben je nog erger dan de Pentiumgeneratie. - Tom.
Sam & Max Hit the Road (LucasArts):	Misschien zullen sommige mensen dit spel niet in dit klassieke rijtje thuis vinden horen, maar ik wel. Sam & Max was een van de eerste spellen met echt leuke humor, en het was nog een avonturenspel ook! Ik vind Sam & Max Hit the Road (de titel alleen al is grappig) ook een mooi adventure spel. De echte oude LucasArts graphics kwaliteit (na Maniac Mansion dan), met de -in mijn ogen- ideale avonturenspel graphics. Tegenwoordig worden er ook wel weer humor-avonturen spellen gemaakt, maar het risico dat LucasArts met dit spel had genomen zal nooit iemand meer evenaren. En de kwaliteit, originaliteit en brilliantie van Sam & Max zullen ze ook nooit meer halen. - Tom.
Tetris (Alexey Pazhitnov)	Tetris, bedacht door Alexey Pazhitnov (een Rus), die nu schatrijk is (en dat ook verdient, als je zoiets brilliants verzint!), werd pas echt superwereldwijd bekend toen Nintendo het spel met de Gameboy leverde. Het spel werd meteen een rage en is het nu nog. Misschien is dit wel het spel waar de meeste klonen van zijn gemaakt. Het is ook een brilliant maar simpel spel: gewoon blokjes op de juiste manier rangschikken. Simpel maar toch heel erg diepgaand. In principe in van de meest doordachtste spellen aller tijd. Maar als je het speelt, zul je het niet merken, omdat het principe zo simpel is. Daarom is dit ook een klassieker van me: toch zo diep, maar toch zo simpel. - Tom.
Dig-Dug (Atari)	Wie kent het niet? (Ik - Tom) Dit is een echte klassieker waarin je je letterlijk de grond in moet boren en daarbij natuurlijk de nodige monstertjes moet verslaan. Dit alles een extreem groot aantal levels lang. Dit spel is al op vele (oude) systemen als de NES en de Atari 2600 verschenen. - Niels.
Indiana Jones & The Fate of Atlantis (LucasArts)	Dit is niet zonder reden Niels' favoriete spel ooit. Het is gewoon een brilliant adventure waarin je met Indiana Jones op zoek gaat naar de verloren stad Atlantis. Er zijn drie manieren om hier te komen, dus het spel bestaat in feite uit 3 spellen in een. Het geluid is mooi, de graphics vind ik nog steeds prachtig, en het sfeertje wat om het verhaal heen hangt is gewoon top. (eindelijk heeft Niels eens helemaal gelijk! - Tom.) En dit alles draait zelfs al op een 286. - Niels.
Golden Axe (Sega)	Golden Axe is een spel waarbij je over landschapjes loopt en allerlei tuig verrot moet hakken. Het spel is niet echt moeilijk, maar ontzettend verslavend. Je kunt kiezen uit 3 figuren om mee te spelen en kan het ook met z'n twee spelen. Het spel ziet er vrij simpel uit, het geluid is relaxed en... het is gewoon brilliant. - Tom.